XV საუკუნეში რუმინეთის ვა ლახეთის ოლქის თავად ვლადს ბიჭუნა შეეძინა, რომელსაც სახელად დრაკულა ანუ დრაკონის შვილი დაარქვა. ვლადს სახელი ჯვაროსნული ომებიდან კარგად ჰქონდა მოხვეჭილი, თუმცა როგორც პატარა დრაკულა გაიზარდა მანაც შეძლო სახელის მხვეჭა. თუმცა მამისგან დიდი განსხვავებით. მან თავისი ქვეყნის ისტორიაში განსაკუთრებული სისასტიკით გაითქცვა სახელი. მის საყვარელ გასართობს, ცხიმწასმულ სარზე ადამიანების ჩამოცმა წარმოადგენდა. ელ გასართობს, ცხიმწასმულ სარზე ადამიანების ჩამოცმა წარმოადგენდა.
ამ ხერხით მან 100 ათასი მოწინააღმდეგე გაანაფგურა. სწორედ ამის გამო სასახლემდე მიმავალ ბილიკს ''წაწვეტებული სარების გზას'' დღემდე უწოდებენ . ადამიანების წამების ასეთი პათოლოგიური სიყვარულის გამო, ხალხმა ვლადი ცეპიშად ანუ მხვრეტავად მონათლა.
დღე-დღეობით ბრანის სასახლეში ტურისტებისთვის მუსიკალური შოუები იმართება. სინათლის ეფექტებით უამრავი საშინელი სანახაობა იქმნება. სასახლეში სულ 56 ოთახია რომლიდანაც ერთ-ერთში უშველებელი საწოლი დგას სადაც გრაფი დრაკულა ოდესღაც გოგონებს იტყუებდა შემდეგ კი სისხლს სწოვდა.
ზოგიერთ ქვეყანაში თვლიან რომ ვამპიირ სულია სხეულის გარეშე, ზოგიერთსი რომ ის გაცოცხლებული ცხედარია, რომლის ცოდვილი სულიც სხეულს დაუბრუნდა რადგანც მოსვენება ვერ ჰპოვა. ყველა ვამპირს არ უწევს მიწის გათხრა ქვემოდან რომ ამოაღწიოს კუბოდანნ მსხვერპლის ძიებაში, ზოგიერთი მათგანი იქიდან კვამლის ან ნისლის სახით ამოდის. მჭიდროდ დახურული კარები მათთვის წინააღმდეგობა არაა, თუმცა ზოგიერთი ლეგენდა ირწმუნება რომ ვამპირებს მხოლოდ დაპატიჟების შემდეგ შუძლიათ სახლში შესვლა. ითვლება რომ მათ ფრენა შეუძლიათ და ცოცხალი ორგანიზმების სისხლით იკვებებიან, ზოგჯერ კი სხეულსაც ჭამენ. ისინი ყველაფერ ანადგრუნებე მსხვერპლისაკენ მიმავალ გზაზე, არ აქვთ ადამიანურობა და ხშIრად მსხვერპლს სასიკვდილოდ სცემენ ან გლეჯენ ნაკუწებად. ევროპლე ბოშებს სჯეროდათ რომ ღამით ვამპირები სამარეებიდან ამოდიოდნენ და მათ ძველ სხეულს იბრუნებდნენ. დადიოდნენ სიბელეში და აშინებდნენ მცხოვრებლებს, ყველაფრის ხმაურიანად დამტვრევით. ვურდალაკის ნაკბენი მის მსხვერპლებს ვამპირებად აქცევდა. ისინი მათ ჰიპნოზს უკეთებდნენ, ამიტომ ადამიანს არ ახსოვდა არაფერი თავდასხმის შესახებ და ვამპირს შეეძლო კვლავ დაბრუნება მისი სისხლისთვის. ვამპირად თვლიდნენ არამარტო ნაკბენს არამარტო ადამიასნ რომელიც დაიღუპა უცნაურად ან გამოიღცეოდა სისტიკით ადამიანური ცხოვრებისას ვამპირად რაცხავდნენ. ასე მაგალითათ საბერძნეთსი სადაც ჟღალი თმა და ცისფერი თვალები იშვიათობა იყო, ასეთი გარეგნობის ადამიანებს დემონებს უძახდნენ, სიკვდილისას სცავდნენ და ცდილობდნენ დამარხვამდე სიბნელეში არ მომხვდარიყო. მზის სხივები და სინათლე ძლიერ ენერგიად ითვლებოდა რომელსაც ადამიანის გაცოცხლება შეეძლო. სწორედ ამასთანაა დაკავშირებული ძველი წესი სარკეების ჩამოხსნისა და ფარდების ჩამოშვების თუ სახლში ცხედარია. ცხოველებსაც უკავშირედნენ ამ მოვლენებს, მაგალიტად თუ კატა დაახტებოდა კუბოს ცხედარი ვამპირე იყო და შინაურ ცხოველებსაც შეეძლოთ გადაქცეულიყვნენ ვამპირებად. ითვლებოდა რომ სარკე სულს რეკლავდა, ამიტომ ცხედართან სარკეებს ხსნიდნენ რომ მისი სული სარკეში არ გადასულიყო შემდეგ სხეულის გასაცოცხლებლად. ასევე იყო ლეგენდა რომ ვამპირებს არ უყვარდათ ნიორი, და ყველა ვისაც კი ნიორის სუნი არ სიამოვნებდა ეჭვის ქვეშ იყო, ნიორს კიდავდნენ სახლებზე, კარებზე, შინაურ ცხოველზზეც კი. სიფრთხილეს იჩენდნენდამახვის რიტუალებშიც, მაგალითად კუბოში ატანდნენ ყვავილებს რომლებიც სულს არ უშვებდნენ ზედაპირზე, სამარეს თხრიდნენ ძალიან ღრმად რომ მიწას საფუძვლიანად დაეფარა მანძილი, ხოლო საფლავზე სიარული აკღძალული იყო რადგან ასე ცხედარი ვამპირე გახდებოდა.თუკი მარხავდნენ ადაიანს, რომელიც მათი აზრიდ აუცილებლად გადაიქეოდა ვამპირად იცავდნენ წესებს: ცხედარს სახით ქვემოთ მარხავდნენ, კუბოზე სახავდნენ ჯვერბს და აპკურებდნენ ნაკურთხ წყალს, პირში ნიორს უდებდნენ და ზემოდან სამარეს მძიმე ქვას ადებდნენ, წესით გამვლელები ამ ქვის დანახვისას კიდევ უმათებდნენ 1-2ს რადგანაც ეშინოდათ ვამპირის ადევნების. ზოგჯერ სმარეში დღესაც პოულობენ ჩონჩხებს რომლებიც ლურსმნებითაა მიჭედებული კუბოს ძირს, ეს იმისთვის კეთდებოდა რომ ვამპირს არ გამოეღწია. ვამპირების განადგურების ხერხი ყველა ქვეყანაში განსხვავებული იყო, თუმცა ყველაზ ეგავრცელებული მაინც წვეტიანი ნივთი ჯოხი ან ლურსმანი გულში, თავის მოგრეხა, ერცხლის ტყვიის სროლა და ლურსმნის ჩაჭედება თავში ითვლებოდa.
No comments:
Post a Comment